Het avontuur is bijna ten einde!

Lieve volgers van onze blog.
Dit zal zo'n beetje de laatste blog worden die wij voor jullie gaan schrijven. Niet omdat we er een hekel aan hebben, maar gewoon vanwege het feit dat ons avontuur er toch echt bijna op zit. Zaterdag hebben wij in alle vroegte ons appartement in Salo verlaten, om iets later maar alsnog vroeg op de boot te stappen.
Hier ging nog een kleine geschiedenis aan vooraf, zoals de meeste mannelijke lezers zich wellicht in kunnen denken: vrouwen en tassen. Een paar weken geleden begonnen Arie en Lukas zich al te verbazen aan de inpakdrang van de vrouwen. Een kleine opsomming:
'Ja, ik ben er uit. Ik ga dit denk ik aantrekken onderweg.' De 'denk ik' in deze zin was door de vrouwen zelf vaak goed gekozen, want twee dagen later kon het idee gemakkelijk 180 graden zijn gedraaid.
'Ik denk dat het toch niet zo handig is, denk je wel? Misschien is het wat te koud. Of te onhandig. Of is dit gewoon makkelijker. Ja, ik denk dat ik dit ga aantrekken.'
Naarmate de datum van vertrek steeds dichterbij kwam, werd er ook steeds vaker over dit onderwerp gepraat. Zo'n drie weken geleden begon de echte drukte. Ik vraag me af hoe ze met al die kleding-stress nog hebben kunnen genieten. Want niet alleen het 'wat moet ik aan' was vaak het onderwerp van de dag, er is ook al vroeg begonnen met het in 'in het hoofd' inpakken van de tassen. Want dit kon toch beter daarin, zodat in die tas dan weer dit kon, en dat voor onderweg dan weer dat bij de hand was, ..... Maar, ook deze ideeën waren vaak niet goed doordacht, want ook dit kon met de dag weer anders zijn.
De jongens zaten erbij en keken er naar, het luisteren hebben ze op een gegeven moment maar opgegeven. De boodschap ging er bij de vrouwen toch het ene oor in en gelijk het andere oor weer uit. Het zal wel een of andere gave zijn.
Al dat gedenk vooraf heeft ook vrij weinig zin gehad. Van veel ideeën stroomt het hoofd natuurlijk over, en het kwam er dus op neer dat er de nacht voor vertrek niet geslapen is (op een enkeling na) omdat alle koffers, tassen, handtassen, plastic tassen, boodschappen tassen, kortom alles wat ook maar enigszins inhoud had, moest nog gepakt worden:
Voor de mensen die zich nu afvragen of er mensen toch nog te laat waren: deze keer een geruststellende boodschap, iedereen was op tijd bepakt en bezakt. De enige die zich nog moest haasten was Lukas, want die was zijn sleutel ergens die nacht kwijt geraakt. Omdat het wel vaker voorkomt dat de sleutels van de mannen van eigenaar wisselen, dacht hij dat zijn sleutel misschien wel in het bezit van Arie kon zijn. Maar Arie vond dit wel erg onwaarschijnlijk, dus Lukas ging vrolijk verder op zoek. Wat hij op een gegeven moment niet meer zo lachwekkend vond, want hij had ondertussen het hele appartement van de meiden al doorzocht, is drie keer een rondje om de appartementen gelopen om te kijken of hij ergens in de sneeuw (en er ligt een behoorlijke laag) verdwenen zou kunnen zijn, en is toen hij alle moed had verloren nog maar een keer naar Arie toe gegaan, dit keer met hangende pootjes. Uiteraard had Arie zich eigenaar gemaakt van de sleutel van Lukas, en lag hij gewoon op zijn bureau. De volgende keer als iemand zijn sleutel kwijt is: kijk dus even bij Arie.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en stond iedereen om 6.15 klaar om te vertrekken. Er waren vier tutoren om ons weg te brengen, wat niet geheel overbodig was gezien de bagage die vooral de vrouwen met zich mee moesten slepen.
We gaan weer even een paar dagen terug, want tussen de laatste blog en het inpakken van de tassen is ook nog het een en ander gebeurd. Ondertussen hebben wij namelijk het resultaat van onze herkansing terug. Deze hebben wij wederom allemaal gehaald! Dit betekend dat wij allen met een goed resultaat Finland kunnen verlaten. Wij moesten 15 punten halen, en deze 15 punten waren na het behalen van deze herkansing binnen. Omdat wij woensdag nog een examen Fins hadden (wat dus nu een beetje voor spek en bonen is), was er de mogelijkheid om met 18 studiepunten terug naar huis te gaan. Ondertussen weten wij dat wij allemaal deze toets hebben gehaald, en dat wij deze punten krijgen als wij al onze opdrachten/verslagen hebben ingeleverd. Wij zijn zelf behoorlijk trots op onszelf, dat wij zonder herkansing terug naar Nederland kunnen komen, en zelfs meer studiepunten hebben behaald dan nodig was!
Waar wij dachten dat we afgelopen vrijdag toch echt ons laatste feestje hadden gehad, dachten andere exchangers daar toch wat anders over, en werd er ook woensdag nog een 'dit is echt de laatste keer' georganiseerd. Omdat een aantal exchangers Salo al verlaten hadden, was het dit keer een klein groepje, maar al met al was het weer bere gezellig. Vooral Lukas heeft zich voor de laatste keer even goed uitgeleefd. Al was hij niet de enige die dit heeft kunnen zeggen, maar daar zal t.z.t. het nodige wel over gezegd gaan worden.
Afgelopen vrijdag was het dan toch echt zo ver. Wij zouden Finland weer gaan verlaten. Waar het tot een week geleden nog een taboe was, mocht er nu openlijk over gepraat worden. We hebben ons erbij neergelegd dat het mooie avontuur wat we met zijn vijfen hebben beleefd bijna ten einde is. Het einde van ons avontuur begon dus zaterdag ochtend in alle vroegte. Om 6.45 werden wij door onze tutoren naar de haven in Turku gebracht. Hier kregen wij allemaal nog een 'kerst'-cadeau, wat wij allen erg op prijs stelden. De inhoud was voornamelijk Fins. Toen was de tijd aangebroken om ook van onze tutoren afscheid te nemen. Wij hebben mooie herinneringen aan de dingen die we met hen hebben gedaan. Tijdens ons hele Finland-verblijf konden we met alle vragen bij ze terecht, ze hebben ons meegenomen naar een ijshockey-wedstrijd, we hebben een echt Fins summer-cottage-sauna-verblijf gehad.. kortom, ze hebben goed voor ons 'gezorgd' en we gaan ze zeker missen. Wij hebben ons huis in ieder geval ook voor hun open gesteld, schrik dus niet als er straks Finnen op de stoep staan bij huize Barendrecht, de Raadt, Mellema, 't Hart en van de Haar.
De boot heeft ons in 11 uur naar Stockholm gevaren. Deze tijd zijn wij voornamelijk in ons bed doorgekomen. In ieder geval de jongens, de meiden hadden het te druk met winkelen, koffie drinken en het kijken naar zingende en dansende mannen. Iets meer uitgerust kwamen wij in Stockholm aan, waar wij op zoek gingen naar een taxi. De hoop bagage was lichtelijk uit zijn voegen gegroeid, waardoor het lopen naar, in en van de metro ons een niet heel bijster goed idee leek. Ook in Stockholm weten de taxichauffeurs van aandringen, maar wij hebben ze duidelijk maar toch beleefd gewijgerd. Na wat bellen en rondvragen, werd er na een kwartier een groot taxibusje gesignaleerd, waar dan ook gelijk op afgestapt werd. Deze aardige man kon ons naar ons hostel brengen. Het heeft wat voeten in de aarde met zich meegebracht, het was hutje mutje met bagage op schoot. Foto's volgen uiteraard. Deze taxi-man was bijzonder aardig, en heeft ons onderweg van alles verteld over waar we naartoe moesten gaan en waar we goed en goedkoop konden eten. We hebben hem dus ook maar een kleine fooi gegeven.
Het hostel is ons goed bevallen. Wij hadden een 5-persoons kamer besteld, die wij ook hebben gekregen. Het hostel was netjes, rustig, had een goede locatie en de 'staff' was vriendelijk. Wij zijn de eerste nacht vroeg naar bed gegaan om onze overgeslagen nacht in te halen. De volgende ochtend ging de wekker om 9 uur, en zoals gewoonlijk was Gerdina de eerste die uit bed was en ook de eerste die klaar was voor vertrek. Wij hebben de zondag gevuld met wat kerkbezoekjes en we hebben een kijkje genomen in het koninklijk paleis, waar we werden overspoeld door een groep toeristische Russen. Is eens een keer wat anders dan Japanners in Amsterdam. 's Avonds zijn wij net als zaterdag naar de McDonalds geweest, omdat wij het door ons studentenbudget niet konden permitteren om naar een wat gezondere slowfood tent te gaan. Dit hebben wij namelijk bewaard voor onze laatste avond.
Maandag zijn wij naar het Vasa-museum gegaan. Dit is een boot die 333 jaar onder water heeft gelegen. De Zweden zijn namelijk niet zo goed in schepen bouwen (al hebben ze wel hulp gehad van Nederlanders, maar dat vergeten we in dit geval voor het gemak maar even) want de boot is na 1.5 kilometer varen ten onder gegaan. Nu is hij helemaal gerestaureerd en het museum is een aanrader. 's Avonds zijn wij dus wat meer ' in stand' uit eten gegaan, deze keer bij een degelijk restaurant. Wij willen de ouders van Gerdina bedanken, want die hebben dit mede mogelijk gemaakt door de bijdrage die ze ons hebben gegeven nadat ze een week van ons 'hotel Hakastaronkatu' en onze gastvrijheid hebben mogen genieten. Het eten heeft hier goed gesmaakt. Bij deze, nogmaals bedankt!
Maandag avond hebben wij onze tijd gevuld met het inpakken van de tassen. Die waren vooral door de meiden weer enigszins (te ver) uitgepakt. Eigenlijk was het plan om een beetje op tijd naar bed te gaan gezien de gebroken nacht die ons nog in de nachttrein te wachten staat. Dit is door alle inpak-drukte wederom niet gelukt, en hebben wij 3-4 uur geslapen. De wekker ging namelijk deze morgen (dinsdag) om 4 uur af, omdat om 5.15 de taxi zou komen die ons weer naar het station zou brengen. Zonder sneeuw was dit lopend op zich wel te doen geweest, maar omdat we zoveel zware bagage hadden, zouden de koffers ons dat niet in dank hebben afgenomen. Om 5.30 waren wij op het station, en hadden wij 45 minuten om onze weg naar het perron te vinden. U leest het goed, zelfs in de vroege morgen waren we deze keer (weer) allemaal op tijd! Na wat koppen koffie (en thee voor gerdina) en croissants, baanden wij ons met de benenwagen en de lift een weg naar het platform, waar om 6.23 de trein naar Kopenhagen vertrok. Deze vertrok precies op tijd. Enig probleem van deze trein was dat hij niet veel bagageruimte had, waardoor de mega-size koffers van Margriet en Eelke bij de ingang zijn blijven staan. Hierdoor moesten wij bij elke tussenstop even controleren of onze koffers ook de hele reis zouden afmaken en niet ergens in Zweden eenzaam op een station zouden blijven staan. Ook dit is uiteindelijk allemaal goed gekomen. Wel met enige vertraging: 80 minuten. Wat op zich ook weer een voordeel had, want dit betekende dat wij niet ellenlang op een koud Kopenhagen-station zouden moeten wachten. Wij kwamen hier om 1 uur aan, en onze trein naar Utrecht vertrekt om 18.20. Genoeg tijd dus om de laatste blog vanuit het buitenland te schrijven :(.
De vrouwen zijn uiteraard de stad weer ingedoken. Dit keer zijn ze gelukkig alleen maar met eten thuis gekomen. Behalve Eelke, die moest even een bijpassende sjaal voor bij haar kleren tot haar toch al veel te grote bagage-inventarisatie voegen. Dit hebben Arie en Lukas voor deze keer maar goedgekeurd.
Terwijl de vrouwen de stad onveilig aan het maken waren, hebben Arie en Lukas duizenden vreemde blikken gekregen. Dit omdat we op het idee waren gekomen om alle bagage neer te zetten op zo'n beetje de enige bank die station Kopenhagen heeft. Dit hebben we opgelost door de bagage dan maar rond een prullenbak in de hoek neer te zetten, maar hier was de schoonmaker die deze prullenbak wilde legen niet zo blij meer. We kunnen het natuurlijk niet iedereen naar de zin maken.
Over een half uur vertrekt onze trein naar Utrecht. Wij hopen dat deze op tijd vertrekt, niet al te veel vertraging heeft, en bovenal hopen wij dat wij de hele reis per trein kunnen afleggen. Er gaan namelijk verhalen rond dat het stuk Arnhem-Utrecht-Amsterdam per bus afgelegd wordt de laatste paar dagen.
Wij gaan onze bagage naar het perron rollen, en ons voorbereiden op een treinreis van 15 uur. Margriet heeft voor haarzelf al nicotinel-kauwgom gehaald, ze hoopt hierdoor het niet-roken een beetje te kunnen vergeten.
De volgende blog schrijven wij als wij weer veilig terug gekeerd zijn in NL!

Groeten,
de hoge noorden gangers.